Leoteca - Parte de Smartick

Leoteca - parte de Smartick Leoteca - parte de Smartick Regístrate gratis
< Volver

Resultados de tu búsqueda: 69 libros

10+
12+

La poesía de Antonio García Teijeiro brota con una enorme fuerza natural, llena de vida, de luz y de musicalidad.


«Simpáticos,
hermosos, divertidos, sensibles, punzantes, libres, salados, mágicos, otoñales,
perennes», estos poemas transmiten emoción, belleza y solidaridad.


Dijo el ratón a la luna es el cofre de los tesoros de la poesía de Antonio García Teijeiro. En su interior se guarda la esencia de sus versos, la poción mágica con la que, en palabras de Fran Alonso, «la luna dejó impreso en ellos un sabor antiguo, un sabor a cuna, un sabor sincero que se nos mete dentro». García Teijeiro atesora en su haber 31 años escribiendo poesía infantil. Desde la publicación de Nenos (1988), sus versos se enredan en los labios de los lectores y lectoras, «divertidos, lúdicos, pero también haciéndonos sentir, y pensar, empujándonos con sus vientos de ideas y emociones juguetonas». Dijo el ratón a la luna exprime, antologados por Fran Alonso, esos 31 años de poesía infantil.

Dijo el ratón a la luna...

García Teijeiro, Antonio

160Ver
12+

Alicia é unha rapaza trastísima e, ao parecer, todo lle vén do seu ingobernable desexo de saber, de coñecer e de experimentar. Cando Alicia e os seus amigos inseparables, Álvaro, Aida, Alba e Anxo se afanaban en construír unha cabana interminable onde planificar os seus xogos, apareceu Pumariño, un vello que andaba sempre a picar nas paredes da casa de Eiravella. Alicia e a súa panda descubrirán que trala mudez do reverencioso Pumariño, arrástrase unha tristísima ferida familiar que vén dos tempos da guerra. O desexo de coñecer que impulsa Alicia levará a panda a amigarse con aquel toliño que vivía nunha casoupa das aforas, onde gardaba tesouros extraordinarios: saquetiñas de tea que ocultaban xoais, aneis e brincos, moedas de ouro, reloxos de peto… Pero os maiores segredos que Pumariño desvelará a panda seran os seus debuxos, paisaxes marabillososas que ninguén en Eiravella sería quen de imitar e, sobre todo, a entrada á casa da luz, onde se aliñaban unha morea de cadros. Naquela casa da luz, Alicia e os seus amigos poderán entrar nos propios cadros e vivir as aventuras que algún día, Duarte o pintor que descoñecen, imaxinou e non foi quen sequera de pintar. Unha viaxe fantástica que permitirá aos rapaces percorrer o labirinto da torre e coñecer aos homes que perderon as ás. Viaxar dentro de cadros que falan do futuro que nos agarda, un futuro que só se pode albiscar do outro lado dos cadros. A casa da luz, a última novela de Xabier. P. Docampo, recolle a aventura dunha panda de rapaces e rapazas que entran en contacto co mundo da arte e da memoria da guerra dun tempo pasado. Unha aventura que vai acabar por modificar a súa forma de estar no mundo e que constitúe unha reivindicación, tamén, da beleza e da arte. Os cadros que atravesán os protagonistas, obra de grandes pintores como Dalí, Escher ou Palo Ucello, son recreados no libro polo ilustrador Xosé Cobas, empurrando ao lector xove de forma irresistible cara ao mundo da arte.

A casa da luz

DoCampo, Xabier P.

192Ver
12+
6+

A illa de todas as illas narra a aventura de tres rapaces, nunha illa deserta que non ten nome, pero a que todos chaman Navalleira. Puxéranlle ese nome os mariñeiros, porque nela había moitas navallas; pero agora, segundo lles conta o patrón do barco que os leva alí, só quedan brétemas mestas e espíritos. Algúns mariñeiros que chegaran á illa buscando navallas volveran a terra dicindo que escoitaran voces e que viran xentes que lles falaban en todas as linguas do mundo e que vestían como os que veñen nos libros antigos. Xabier P. DoCampo quixo render tributo con esta historia a todos aqueles fermosos libros de aventuras cuxas historias sucedían nunha illa deserta ou aparentemente inhabitada, obras que mantiveron, como di no epílogo, «o meu corazón alterado, as miñas emocións abrollando coma fontes da alma e moitas horas entregadas á lectura cando llelas tiña prometidas ao sono ou ao estudo».

A illa de todas as illas

DoCampo, Xabier P.

168Ver
12+
14+

A merla de trapo, a obra de Antón Cortizas gañadora do Premio Merlín 2001, é unha historia de fadas pero que non ten fadas. A protagonista é Antonia, unha humilde costureira que traballa nas casas onde a chaman, a cambio da comida e dalgunhas moedas. Cando costuraba para os seus veciños, Antonia traballaba na súa casa da rúa das Pétalas, onde unha mañá pousou, na varanda da xanela, un merlo de ferro, un paxariño que tiña no peteiro un estorbo que lle impedía cantar. Antonia conseguiu que aquel merlo marabilloso, posuidor dun peteiro escintilante e dourado feito de raios de sol ben apertadiños, volvese cantar; retirándolle aquela xelatina de silencio, aquel cachiño de lúa que lle quedara pegado no peteiro. Ao cabo dun tempo, a costureira observou que o merlo cantaba cada vez durante menos tempo; mesmo un día apareceu cunha pequena póla de sen-ninguén, esa herba solitaria coa que o paxaro lle quería comunicar que estaba triste e se atopa só. A costureiriña, conmovida, decidiu proporcionarlle unha compañeira, ganduxar unha merla de trapo que o acompañase. Traballadora como era, cortou dúas siluetas iguais sobre un lenzo branco, encheunas de guata, coseunas con frío branco, forrounas con retallos de anoitecida, empregando os fíos que lle arrincara ás noites de lúa: a merla de trapo e o merlo de ferro axiña namoraron e comezaron a construír un niño de luz e sombra. A Antonia a maxia quedáralle pousada nos dedos, os tres paxaros de cores do grandioso carballo aprendéranlle a ler, quedara invericada, moi invericada. E así, os efectos do seu quefacer eran imprevistos: os botóns que poñía nas blusas permitían saber a hora exacta que era, por que o temo quedara prendido nos ollas dos botóns, ou era quen de coser música sobre a chaqueta de maón do seu amado ferreiro. En A merla de trapo desfilan tamén outros contos de maxia, como o rei de moi mal carácter e ansias desmedidas de poder, con múltiples serventes, pero que non posuía esa capacidade humana de soñar.

A merla de trapo

Cortizas, Antón

176Ver
12+

¿Como se fai un conto? Primeiro tes que ter a quen llo contar e, logo inventalo. ¿Ti cres que coa auga e o lume pode facerse un conto? Proba a ver se es capaz. Verás que non é tan fácil xuntar a auga e o lume. Esta nova edición de A nena de auga e o príncipe de lume,integramente correxida polo autor ofrece dous contos inéditos e presenta finais adicionais en cada un deles. Así mesmo, todas as ilustracións foron realizadas de novo para esta edición.

A nena de auga e o príncipe de lume

DoCampo, Xabier P.

72Ver
8+

Con Aire sonoro nace un sensible poemario sobre a música e os sons instrumentais. Daniel Barenboim ten dito que “un gran músico italiano de principios de século foi quen deu a única boa definición da música: a música é aire sonoro -dixo- aire con son; e non é nada máis ca iso”. Guiado por estas palabras, o autor mergúllase nos sons das notas musicais para convertelas en versos cheos de suxestións que nacen tanto das palabras como das fantasías dos instrumentos, das cores, dos animais, das flores...

Aire sonoro

García Teijeiro, Antonio

65Ver
8+
12+

AMAR, pues el amor hace ancha la sonrisa. ANDAR, porque somos el corazón de un planeta que nunca se detiene. BAILAR, porque el ritmo nos une en un acorde perfecto. CANTAR, para olvidar las soledades que nos pueblan. CRECER, para completar nuestra ruta. ENFADARNOS, y así hablar más alto que el vecino. ENVEJECER, y mermar como las hojas sin vuelo. Éstos y otros muchos verbos componen un poemario sobre la vida, con sinsabores y alegrías, que la autora ha sabido hilar para hacernos sentir que VIVIR, es recordar que estamos en el presente y que conviene SOÑAR, para que los sueños se queden con nosotros para siempre y nos sintamos libres.

Amar y otros verbos

Fernández Ana María

64Ver
12+
6+
6+

Estamos no século XIII, no reinado de Afonso X, o Sabio. Paio Gómez Chariño, o trobeiro autor de cantigas extraordinarias, volve a Galicia traendo canda el ó mozo Edelmiro Soutelo, fillo dun cabaleiro que morreu loitando contra os mouros nas guerras de Granada. A viaxe que fan de Toledo a Compostela está chea de loitas e perigos, pero tamén de feitos marabillosos. E Edelmiro descubrirá o amor cando Xoana, a filla de Paio Gómez, se una en Zamora á expedición. As flores do meu amigo é unha amena e documentada novela de fondo histórico, que pon ante os nosos ollos o fascinante mundo medieval dos trobadores e xograres.

As flores do meu amigo

Fernández Lorenzo, Rafael

112Ver
12+